Alfred – Een normaal leven

Mijn gevoelens bij het koor
Via een koor waar ik op zat gingen we met de jongeren daarvan op dansles. Dat was gezellig en na het dansen gingen we geregeld met elkaar op stap in de regio. Op het koor zat een vrouw met wie ik echt een goede klik had. Toen het op danspartners kiezen aankwam vroeg ik dus haar. Ze stemde in en zo werden we een danskoppel. Tijdens het uitgaan was ze er soms bij maar vaak ook niet: ze was acht jaar ouder dan ik en bovendien geen ‘stapper’. We konden erg goed met elkaar praten over van alles. Ik kreeg vlinders in mijn buik en dat was uiteraard een vreemde gewaarwording. Ik wist niet wat ik moest doen met die gevoelens maar had wel het idee dat het oprechte verliefdheidsgevoelens waren. Op den duur heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en haar een brief (want email was er in die dagen nog niet) geschreven over mijn gevoelens. Ik durfde dat echt niet zomaar in het echt te zeggen. Na die brief kreeg ik een kort briefje terug en daarin stond: “kom maar snel eens bij me langs”. Eenmaal samen bij haar thuis op de bank hebben we goed kunnen praten, ze vertelde me dat ze ook gevoelens had voor mij. Van het één kwam het ander en we werden echt verliefd. De eerste kus volgde al snel en ik kreeg ook echt opgewonden gevoelens. Ik had nooit gedacht dat dat zou kunnen en het klinkt misschien gek maar ik was er zo blij mee. Het was een totaal goede match en we gingen al snel als een echt stel met elkaar om.

Seksuele oriëntatie
Mijn seksuele gevoelens zaten niet meer op het mannenvlak. De verliefdheid en liefde waren voldoende om dit te verdringen, vermoed ik. En ik had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik ‘normaal’ was. Ik hoefde me niet anders voor te doen dan ik was. Ik was een heteroman met een mooie leuke vrouw die veel om me gaf en het ook helemaal accepteerde dat ik dik was. Dolgelukkig was ik.

Diploma gehaald, huisje boompje beestje… maar toch gemengde gevoelens?
Het leven ging door. Ik haalde m’n diploma’s en werkte als bakker. Helaas moest ik al snel wel iets anders gaan zoeken want ik kreeg een ernstige vorm van eczeem. Mijn vriendin steunde me volledig en zo kwam ik in de opleiding tot ziekenverzorgende. Ik ging vanuit het hoge noorden naar Amsterdam om daar mijn opleiding te volgen. Drie jaar lang zo veel mogelijk dagen achter elkaar leren en werken zodat ik daarna weer wat langer in het noorden kon verblijven bij haar. We zijn in die tijd getrouwd en kregen onze 1e kindje. Alles leek goed te zijn en zo voelde het voor mij ook. Ik had weliswaar in Amsterdam wel een keer een blaadje gekocht in een shop… een gay seksblaadje! Ik wist: dit is niet okay. Maar toen mijn opleiding klaar was en ik weer permanent bij mijn vrouw en kind ging wonen, heb ik het weggegooid en er nooit meer over nagedacht.

Ons leven was goed en we kochten een fijn huis samen. Na vijf jaar kwam er nog een kindje bij en zo was ons gezin compleet. Toch had ik inmiddels wel af en toe eens gedachten over seks met mannen… Ik probeerde dit te verdringen. Het ging met vlagen: soms waren de gedachten er, soms ook helemaal niet.

Eigen erkenning
Toch kwam de drang om seks te hebben met mannen steeds vaker naar boven. Ik ging zelfs wel eens naar gay ontmoetingsplaatsen, maar als ik daar dan eenmaal was, durfde ik toch niets te doen, bang voor de gevolgen en vooral om alles te verliezen. Ik was inmiddels niet ongelukkig met mijn leven maar vooral wel met mezelf. Ik wilde deze gevoelens niet hebben. Ze zouden ervoor zorgen dat alles wat me zo lief was zou verdwijnen en ik zou mijn gezin er zo veel verdriet mee doen. Maar het was niet tegen te houden, hoe graag ik het ook wilde wegstoppen.

Wat is het goede moment?
En toen op een keer na een feestje met collega’s, waarbij ik de bob was, ben ik vertwijfeld met de auto onder een viaduct gestopt en daar heb ik keihard tegen mezelf geschreeuwd: ALFRED, JE BENT EEN FLIKKER! Het galmde letterlijk en figuurlijk keihard na! Op dat moment wist ik: je zult uit de kast moeten komen, je weet nu zelf heel duidelijk hoe het zit.

Dan wacht je het goede moment af om het te vertellen. Maar dat goede moment bestaat helemaal niet. Ik bleef dus maar aanmodderen en mooi weer spelen. Het was helemaal niet zo dat ik niet meer van mijn vrouw hield, maar de drang naar iets anders maakte wel dat ik bijvoorbeeld ook niet meer met haar kon vrijen en echt intiem kon zijn. Dat was fysiek niet langer mogelijk. Natuurlijk voelde mijn vrouw dat er iets met me aan de hand was.

De avond
Op een keer, nadat ik weer eens had staan kijken op zo’n gay ontmoetingsplek. Reed ik naar huis en zag nog maar één mogelijkheid: er gewoon niet meer zijn. Dan zou ik geen mens meer pijn doen en vooral mezelf ook niet meer want het voelde als een hel waar ik maar niet uit kon klimmen. Ik reed op een lange rechte weg met langs de kant grote bomen. Ik dacht: gassen! Harder en harder ging ik, op den duur meer dan 150 per uur…. Ik zag de boom aankomen die het zou worden en die mij zou verlossen. Maar precies op datzelfde moment zag ik mijn beide kinderen in mijn hoofd voorbijkomen, beiden zo lief en zacht kijkend… Toen knapte ik en trapte op de rem, waarna ik vreselijk heb zitten huilen. Er was maar één weg te gaan voor mij maar dat was niet deze.

Thuisgekomen zei mijn vrouw: “wat is er toch met je? Je bent zo niet meer jezelf!”. Ik zei: “ga dan nu maar even zitten”. En toen zei ik heel duidelijk: IK BEN HOMO. Ze schrok zich een hoedje natuurlijk, die had ze niet zien aankomen. Later vertelde ze me, dat ze dacht dat ik misschien een andere vrouw had. Dit had ze nooit verwacht en ze zei ook meteen: “ja, daar kan ik nooit tegenop, dat kan ik je niet bieden”. We hebben in elkaars armen flink staan huilen, in de wetenschap dat dit het einde van ons huwelijk zou betekenen. Maar de steen die van mijn rug afrolde, omdat het eindelijk gezegd was, kwam nu bij haar terecht…

Directe omgeving
We hebben het samen aan onze kinderen verteld. De oudste was toen 9. Zij vond het prima dat papa homo was, maar niet dat we gingen scheiden! De jongste was 5 en begreep logischerwijs totaal niet wat er aan de hand was. Meteen hebben we naar iedereen toe open kaart gespeeld. Als gezin zijn we daarna nog 5 maanden samen geweest.

Om het verhaal nu niet nog veel langer te maken eindig ik het kort. We hebben in die tijd maar één keer ruzie gehad en dat was om een videorecorder! Zo dom, maar verder ging alles in goede harmonie. In het dorpje waar we woonden, in onze families en vriendenkring en op mijn werk verwachtte ik veel weerstand. Maar die is er eigenlijk nooit geweest en ik ben ook niemand kwijtgeraakt die toen bij mijn leven hoorde! De moeder van mijn kinderen is nog altijd mijn beste vriendin en we betekenen nog altijd heel veel voor elkaar. Je kunt gerust zeggen dat we nog altijd veel van elkaar houden en daar ben ik zó blij en gelukkig mee!

In mijn volgende blog zal ik vertellen over mijn leven na mijn coming out!