Lucía Fer – Een leven in verbinding
In het kader van Black Achievement Month publiceren we in oktober 2025 een reeks interviews met inspirerende inwoners van Lelystad die zich met hart en ziel voor de stad inzetten. In deze aflevering: Lucia Fer.
Leestijd: 7 minuten
Tekst: Claire Slingerland/Foto’s Mona Alikhah
Wanneer Lucía Fer terugdenkt aan haar jeugd in Paramaribo, verschijnt er een glimlach. “Ik ben geboren in de verlengde Keizerstraat, het tweede kind in ons gezin. We woonden naast een kerk, tegenover een klooster. Het was een levendige buurt waar we altijd buiten speelden. Ik groeide op met jongens, dus het was avontuurlijk: bomen beklimmen, voetballen, vliegers maken. En al jong dacht ik: van fruit kun je ijsjes maken, vliegers kun je verkopen. Rond mijn veertiende verdiende ik mijn eerste geld. Ik was altijd bezig met ondernemen.”
In haar gezellige woning in Lelystad hangen veel herinningen aan Suriname waar ze nog regelmatig naar toe gaat. Haar persoonlijke en maatschappelijke betrokkenheid voor het land van haar geboorte maken dat zij al langer dan 20 jaar als vrijwilliger actief is in de duurzame energie en de duurzame landbouw in Suriname. Dit versterkt haar gevoel dat zij bijdraagt aan iets groters, namelijk de economische ontwikkeling van haar geboorteland.
Ik zag kinderen die op straat sliepen en geslagen werden door de politie
Die ondernemende kant maakt plaats voor iets anders wanneer haar vader haar meeneemt naar een project in Manaus, Brazilië. “Ik zag kinderen die op straat sliepen, die geslagen werden door de politie, die niets hadden. In Suriname kende ik dat niet, daar werd eten altijd gedeeld. Dat contrast greep me enorm aan. Toen wist ik: ik moet mijn school afmaken en studeren. Niet om geld te verdienen, maar om iets te doen voor de mens in een kwetsbare positie.”
Ze doet het lyceum in Paramaribo en wil in 1978 naar Nederland om te studeren. “Ik had de cijfers om een beurs te krijgen, maar die ging naar de zoon van een minister. Mijn vader was buschauffeur, wij konden het niet betalen. Dus ben ik gaan werken om zelf een ticket en studiekosten bij elkaar te sparen. Toen ik uiteindelijk naar Nederland kwam, liep ik opnieuw tegen obstakels aan omdat Suriname inmiddels onafhankelijk was en ik de Surinaamse nationaliteit had. Pas nadat ik weer Nederlander werd, kon ik mijn studie starten.”
Iedereen is op zoek naar geluk
Lucía kiest voor Culturele en Maatschappelijke Vorming en later voor een master Social Work. “In CMV herkende ik wat ik in Manaus had ervaren: spelen, verbinden, maar ook oplossingen zoeken. Het raakte aan mijn diepste motivatie: zorgen dat mensen een plek vinden, dat ze zich ontwikkelen en onderdeel worden van de samenleving. Manaus is echt het keerpunt in mijn leven geweest. Daar realiseerde ik me dat ik van betekenis wil zijn voor mijn medemens. Want er voor elkaar zijn en goed met elkaar samenwerken raakt uiteindelijk de hele wereld. Het is daarbij belangrijk dat je je inleeft in de ander, dat je je realiseert dat iedereen op zoek is naar geluk. Maar er zijn mensen die in situaties worden geboren waar anderen het onmogelijk maken dat ook zij geluk ervaren. Gebrek aan empathisch vermogen en niet de verantwoordelijkheid willen nemen voor een rechtvaardige en steunende maatschappij is hier debet aan.
Kennen de mensen die met VOC vlaggen rondlopen de geschiedenis wel?
“Tegenwoordig lopen sommige Nederlanders heel trots met de VOC vlag rond. Ik vraag mij af of zij wel de geschiedenis kennen. De VOC is namelijk gelinked aan de koloniale tijd. Nederlandse kapiteins kregen de opdracht om mensen van het Afrikaanse werelddeel te roven en hun maandenlang in erbarmelijke omstandigheden als zeevracht te vervoeren naar landen als Suriname en de Nederlandse Antillen. Daar aangekomen werden zij verkocht aan Nederlanders, die als slavenmeesters alles afnam van de Afrikaanse mens; zoals het mens-zijn, de naam, de cultuur etc. De Afrikaanse mens werd gedegradeerd als “dingen”, die je mocht slaan, vernederen, verkrachten, vermoorden. De Afrikaanse mens was enkel goed om keihard te werken op de vele plantages in Suriname. Dit heeft tot de gouden eeuw geleid in Nederland. Ken je geschiedenis en wees niet te trots op de koloniale tijd. Er kleeft namelijk zeer diepe negatieve sfeer aan. Als secretaris in Comite 30 juni 1 juli Flevoland wil ik werken aan bewustwording, het helen/genezen en aan gezamenlijkheid.”
Naar Lelystad
In 1982 vestigt ze zich in Lelystad.“Mijn moeder woonde hier, dat was handig want zij kon op mijn kind passen. Tegenwoordig zijn er allerlei opvangmogelijkheden voor kinderen, maar toen was dat nog niet zo makkelijk. Ik werkte destijds in Amsterdam, maar dat bleek best ver weg van Lelystad. Er reden nog geen treinen en er was nog geen snelweg. Naar Amsterdam moest je toen nog via de dijk.
Dus ben ik zelf gaan ondernemen in Lelystad, omdat ik zag dat hier bijna niets gebeurde. Ik had ook kunnen zeggen: dan verhuis ik, maar ik kon ook de handen uit de mouwen steken. En dat heb ik gedaan. Het was een jonge stad, volop in opbouw. Dat pioniersgevoel sprak me aan. Je kon meebouwen, iets bijdragen. Ik wil altijd iets doen waarbij ik mensen kan helpen. Ik wil zorgen voor ontmoeting en verbinding en zo samen werken aan een betere samenleving. En ik wil altijd iets leren, want dat helpt me ook in andere functies. Daarom zat ik vaak in besturen van verschillende organisaties. Ik keek steeds hoe we konden samenwerken met andere organisaties en of dingen ook op een andere manier konden.”
De Kubus
Een mooi voorbeeld is haar rol bij De Kubus in Lelystad. “Ik was daar cultuurmakelaar. Ik kreeg de vraag om vraaggericht en op maat kunst en cultuur activiteiten en programma’s in de Bredeschool neer te zetten en om te participeren in alle vormen van overleg ten aanzien van de ontwikkeling van wijkconcepten. Het was een hele klus om docenten die gewend waren dat de leerling de Kubus bezocht, zover te krijgen dat zij ook naar de scholen toegingen. Dus ik heb het omgedraaid en voorgesteld dat de docenten van De Kubus naar de scholen toegingen. Aanvankelijk wilden de docenten dat niet, zij vonden dat kinderen naar De Kubus moesten komen. Uiteindelijk waren er toch een aantal docenten die wilden meewerken. De projecten die we toen deden waren heel succesvol. Daarna ging het makkelijker en kwamen ook de ouders van de kinderen naar De Kubus.”
“Met de komst van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning was er in politieke zin, minder geld beschikbaar voor “Cultuur”. Vandaar dat ik als wijkwerker/welzijnscoach bij De Schoor in Almere ben gaan werken Daar heb ik ook heel mooie en verbindende projecten kunnen doen. Ik heb er tot mijn pensioen dit jaar gewerkt.”
Buurtauto het Vaartje
“De Buurtauto is een van mijn projecten waar ik trots op ben. Ik hoorde van oudere mensen in de buurt dat ze graag naar het buurtcentrum wilden gaan, maar dat dit lastig was omdat ze slecht ter been waren. Op een gegeven moment zei een inwoner tegen me: ‘Waarom doe je niet iets?’” Lucía lacht er hartelijk bij. “Een van mijn collega’s opperde om mensen met golfkarretjes naar het buurtcentrum te brengen. Maar dat bleek al snel geen goed idee met al die drempels en rotondes in Almere. En in de winter is dat veel te koud voor die oude mensen.
Dus bedachten we dat het een auto moest worden. Maar daar hadden we helemaal geen geld voor. Dus gingen we op zoek naar financiering. Met hulp van het Oranjefonds en de gemeente Almere is dat uiteindelijk gelukt en konden we de auto aanschaffen, die we ‘Buurtmobiel Het Vaartje’ doopten. Er was een taxichauffeur in de buurt die als vrijwilliger de auto wilde rijden. Hij vond andere vrijwilligers die dat ook wilden doen. Zo konden we mensen ophalen en naar het buurtcentrum brengen.”
Een moestuin in de wijk
Daarnaast heb ik de moestuin in Almere De Vaarten helpen opzetten. De moestuin was bedoeld als een project waar ouderen groenten en fruit konden verbouwen en is inmiddels uitgegroeid tot een project waar iedereen in de wijk aan bijdraagt.
In coronatijd heb ik met De Schoor een bijzonder concert georganiseerd in Tussen de Vaarten. Niemand kon toen ergens heen en daarom heb ik een concert georganiseerd op straat, zodat iedereen in zijn voortuin kon genieten van de muziek.
Op mijn werk bij De Schoor ben ik het meest trots en ik denk dat ik daar de meeste impact heb kunnen maken. Het fijne daar was dat ik heel goed kon samenwerken met netwerkpartners en vrijwilligers. Op die manier kon ik veel projecten van de grond krijgen. Zo zorgden wij samen voor een goede, leefbare, hechte buurt met een hartelijke gemeenschap, waar mensen zich veilig en prettig voelen.”
Raadslid in Lelystad
Naast haar werk is ze altijd maatschappelijk actief. Ze was raadslid in Lelystad, maar dat bleek niet haar plek te zijn. Ze heeft de volle periode van vier jaar gediend, maar had moeite met de politieke spelletjes die daar gespeeld werden. En met de houding van veel mensen dat het om hén gaat. Maar je bent volksvertegenwoordiger, dus het is jouw taak om de inwoners te dienen.
Stedenband Lelystad en Lelydorp
Op het ogenblik is Lucía onder meer bezig de stedenband tussen Lelystad en Lelydorp in Suriname te herstellen. Twintig jaar geleden ontstond die stedenband. Er is toen in Lelydorp een multifunctioneel gebouw neergezet waar kinderen ICT-onderwijs konden krijgen. Maar in de loop der jaren verwaterde die stedenband.
En telkens als ik in Suriname was, hoorde ik van mensen dat ze die band graag wilden herstellen. Ik heb toen gezegd dat als ik met pensioen ga, ik daar mijn best voor ga doen. Ik ben de gemeente gaan benaderen, maar ik hoorde niets van hen. Toen ben ik naar de pers gestapt en heb daar mijn plannen verteld.” Lachend zegt ze dat ze binnen no time een afspraak had met de gemeente. “De gemeente gaat nu kijken wat de mogelijkheden zijn, want ik zit vol ideeën en ik wil alle inwoners van Lelystad hierbij betrekken.”
Ik vraag het Universum om hulp
Lucía’s werk heeft altijd in het teken gestaan van het helpen van mensen. “Iedere dag weet ik nooit precies hoe mijn dag eruit gaat zien. Wie ga ik tegenkomen, welke obstakels komen er op mijn pad? Ik besef dat ik niet voor alles een oplossing heb, maar ik wil me daar wel voor inzetten. Dus ik vraag iedere dag aan het universum om me daarbij te helpen. En tot nu toe werkt dat. Want soms heb ik geen oplossing en dan word ik zomaar gebeld door iemand die me daarbij wil helpen. Dan denk ik: Hallelujah. Maar ik ben geen kerkbezoeker,” voegt ze eraan toe. “Ik ben meer in gesprek met mezelf.”
Maatschappelijk werk door jongeren helpt hen vooruit
“Ik zou jongeren die zich ook maatschappelijk willen inzetten willen zeggen: doe alles wat je doet met liefde. Als je mensen wilt helpen, realiseer je dan dat het soms al genoeg is dat mensen gehoord worden.Het levert je heel veel kansen op. Je leert je communicatievaardigheden verbeteren, je leert hoe je met andere organisaties kunt samenwerken en je vergroot je netwerk enorm. Dat geeft je later ook meer kansen op een baan. Zet je ervoor in, want je gaat alleen maar groeien en je leert mensen kennen die jou weer verder kunnen helpen.”
.
